Witam Was wszystkich ;)

Dzisiejsza notka miała być opublikowana już wczoraj, bo to wczoraj był 27 listopada, czyli moje osiemnaste urodziny ;3
Może mało kogo to interesuje, ale dzisiaj chcę przedstawić jak spędziłam swoją osiemnastkę.

Najczęstrzym sposobem wielu ludzi na spędzanie osiemnastych urodzin jest impreza z ogromną ilością znajomych. Ja postanowiłam w ten "wyjątkowy" dzień zająć się sobą. Tak to jest bardzo samolubne że w swoje urodziny postanowiłam zająć się sobą i spędzić czas tak jak lubię haha (sarkazm) xd
Ale już teraz tak bardziej poważnie. Osiemnastka w stylu otaku ? no może trochę, ale tak ogólnie skupiłam się na tym, żebym czuła się w ten dzień dobrze. Sama sobie zrobiłam prezent, czyli postanowiłam przez dwa dni ospuścić sobie szkołe xd

Może nie spałam bardzo długo, ale długo wylegiwałam się w łóżeczku ;)
Dopiero jakoś po 10.00 wstałam zrobić sobie śniadanko i spokojnie zjeść.

Moje śniadanko, czyli trzy takie małe omlety, do tego jogobella mandarynkowa i soczek do popicia, ale oczywiście bez zielonej herbaty w moim kubeczku z misiem by się nie obeszło. Od zielonej herbaty zaczynam każdy poranek, to taki zastrzyk energii na cały dzień, chociaż czasami jestem tak zmęczona że i to nie pomaga xd


Potem jeszcze trochę leniuchowania i oglądania telewizji, oczywiście nic ciekawego nie było, więc moje "oglądanie telewizji" polegało na ciągłym przełączaniu kanałów ;p

Po przejżeniu wszystkich programów w TV postanowiłam coś poczytać, bo oczywiście nie będę zamulać cały dzień przed telewizorem xd poczytałam trochę mangi i książki murakamiego ;)

Dostałam rano od rodziców pieniądze na urodziny, więc skoro i tak już siedziałam w domu i nie miałam nic do roboty postanowiłam przejść się po sklepach i kupić sobie prezent xd

Pierwszym ulubieńcem października została maseczka do twarzy z firmy Synergen.
Pianka koloryzująca Venita Trendy mousse color.
Kolejnym ulbieńcem jest krem na dzień z Rival de Loop.

Konbanwa ;3

Dzisiaj w mojim poście znajdzie się opowiadanie o mojej postaci, którą sama stworzyłam i za którą się przebrałam na tego roczny Halloween, przygotowania kostiumu były ciężkie, wiec od razu mówię, że opowiadanie nie jest najlepsze, a i tak jest długie. Miało to być wszystko szczegółowiej opisane i wgl miało być więcej dialogów i opisów, ale po prostu zabrakło mi na to czasu, a nie chciała za bardzo z tym zwlekać chociaż i tak planowałam opublikować to rano 31 października, ale musiałam iść do szkoły, a potem pochłonęły mnie wykończenia kostiumu i tego wszystkiego, wiec wyszło jak wyszło, nie jest najgorzej, ale mogło być lepiej.

Dobra już nie przedłużam. Dodam jeaszcze tylko, że może za jakiś czas zrobię rysunki kilku tych wymyślonych postaci i umieszczę je na blogu, ale jak na razie musicie się zadowolić tym co jest xd
Zapraszam do czytania ;3

Historia Hikaru De Violin, młodego francuskiego chłopca, obecnie ducha.
 Kiedyś we Francji a dokładniej w Paryżu żyła sobie szlachecka rodzina De Violin. Jednak nie była to typowa rodzina francuska, ponieważ żona hrabiego De Violin była Japonką. Byli szczęśliwym małżeństwem, byli bardzo szanowani w całym Paryżu. Mieli syna, którego bardzo kochali. Młody hrabia ze względów na pochodzenie matki chłopca, nazywał się Hikaru. Hikaru De Violin był bardzo delikatny, nie tylko pod względem charakteru, ale też wyglądu, od dziecka wyglądał jak mała laleczka, zdażyło się że kiedy rodzice brali go jako małego chłopca na spacery, czy jakieś bale to mylono go z dziewczynką. Hikaru miał zielonkawo-szare włosy, jasne oczy i bladą cerę. W dzieciństwie był bardzo wesołym chłopcem, często jednak marudził rodzicom, że nie ma się z kim bawić, jednak jego rodzice nie mogli mieć więcej dzieci, bardzo ich to smuciło, szczególnie jak patrzyli na samotne zabawy Hikaru, który wymyślał sobie przyjaciół, wyobrażał sobie towarzyszy zabaw i rozmawiał z nimi co też troszkę niepokoiło rodzinę. Mały hrabia często bywał sam, zajmowała się nim służba pracująca dla rodziny w ich posiadłości, rzadko spędzał czas z rodzicami chociaż oni bardzo się starali opiekować się nim jak najlepiej potrafili. Czasami zabierali go na specery, czy jakieś spotkania, bale, bankiety. Pewnego dnia rodzicom udało się zabrać małego Hikaru do parku, żeby razem spędzić trochę czasu. Chłopiec bardzo lubił chodzić na spacery do lasu lub do parku, lubił być blisko natury, podziwiać przyrodę i ganiać między drzewami. Kiedy mały Hikaru biegał po parku oddalił się trochę od rodziców, ale po chwili zauważył, że coś porusza się w krzakach. Na początku myślał, że to jakieś zwierzątko, ale jednak troszkę się bał tam podejść. Jego dziecienca ciekawość wygrała, podszedł do krzewu.
-Bonjour... ktoś tam jest ?-zapytał cicho, bo wiedział, że zwierze mu i tak nie odpowie, ale myślał, że wyjdzie z krzaków słysząc ludzki głos, jednak ku jego zdziwieniu uzyskał odpowiedź.
-Bonjour.- ktoś odpowiedział nieśmiało.
-Kim jesteś ? możesz wyjść? - ciekawość zrzerała młodego hrabiego. Po chwili z krzaków wyszedł chłopiec w podobnym wieku. Miał blond włosy, jasną cerę i ciemne oczy. Był troszkę zaniedbany i lekko brudny, ale Hikaru to nie zniechęciło.
-Nazywam się Hikaru, mam 5 lat, a ty ? - powiedział z uśmiechem i wyciągnął dłoń w jego kierunku.
-Ja... nazywam się ... Vincent i mam już prawie 6 lat.- mówił nieśmiało ze spuszczoną głową.
-Miło mi Cię poznać, masz ładne imię, czemu jesteś smutny? - próbował spojrzeć mu w oczy, ale utrudniała mu to spuszczona głowa blondynka.
-Bo tak ! - odburknął.
-No nie bądź smutny, podnieś głowę, chcesz się ze mną pobawić ? - Hikaru zadał kolejne pytanie, cieszył się że znalazł kogoś do zabawy.
-Pobawić ? dawno się z nikim nie bawiłem.- uniusł lekko głowę
-To się pobawisz ze mną, też zawsze bawię się sam, więc razem może być fajnie.- uśmiechnął się i złapał Vincenta za rękę. Biegali razem po parku, śmiali się, mały blondyn nie był już smutny, aż do pewnego momentu.
-Vincent. Gdzie są twoi rodzice? - spytał Hikaru.
-Moi rodzice... moich rodziców już nie ma ... - Vincent bardzo posmutniał.
- Jak to ich nie ma ? nie rozumiem... - chłopiec poczuł się zakłopotany.
-Nie ma ich, odeszli, zostawili mnie ... samego... na pastwę losu... nie mam domu, nie mam co jeść... - Vincent zaczął płakać.
-Nie płacz.- Hikaru przytulił go. Blondyn nie wiedział co powiedzieć, cały czas płakał, ale w ramionach chłopca czuł się lepiej, poczuł jakąś więź między sobą, a nim, mimo że znali się zaledwie chwilę.
-Boję się, nie chcę być już sam... - ocierał łzy.
-Chyba mam pomysł jak ci w tym pomóc. Cieszę się że cię poznałem, a ty się cieszysz?- spytał grzecznie.
-Pewnie, że się cieszę, ale ... - nie skończył mówić.
-Patrz Vincencie, moi rodzice. Maman ! Papa! - złapał Vincenta za rękę i pobiegł w stronę rodziców.
-Hikaru, gdzie mnie ciągniesz! - krzyknął blondyn.
-Zobaczysz, zobaczysz, że już nie będziesz sam, skoro cieszysz się że mnie spotkałeś, to pomyśl, że jak mó plan się uda to będziemy mogli bawić się cały czas, zaufaj mi ... bracie. - uśmiechnął się mały hrabia.
-Bracie ? cały czas? - Vincent był bardzo zdezorientowany, nie wiedział co ma robić, postanowił jednak zaufać koledze.